IS HET NOU EENS AFGELOPEN??

Laatst schreef een vriend mij ongeveer dit:

“Verder op dit probleem ingaand (want ik loop soms dagen over onderwerpen te mijmeren, heb jij dat ook?) kan ik je zeggen dat ik tot de conclusie ben gekomen dat in feite de wereld de perfecte spiegel van onszelf is. Een tobberig persoon krijgt een wereld vol problemen en een opgeruimde ziel leeft in de zevende hemel. Dit is waarschijnlijk de diepere betekenis van de uitdrukking ‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf’. Verder hebben we allemaal onze stuff, maar wat is deze stuff au fond meer dan een memory in my memory? (bron : Vedanta. Maar hier wil haast niemand aan) Vriendin Jenny vindt mij vaak te hard hierin en zij heeft gelijk dat je iedereen zijn trauma’s en lichte depressie moet gunnen. Gevaar is alleen levensgroot dat we elkaar voortdurend onze shit aan het gunnen zijn in plaats van eens uit te roepen : IS HET NOU EENS AFGELOPEN?? (Wat jij afgelopen januari deed richting onze vriend op de boulevard van Pondicherry). Wat is dus wijsheid? We blijven schaven, tot we beschaafd zijn.”

Ik had hierop nog willen antwoorden dat ook zo’n uitroep iets is dat au fond out of the blue gebeurt. Willen moet je kunnen, kunnen moet je willen, maar ja, willen moet je kunnen.
(Vrij naar Hans van Mierlo, met een vleugje Johan Kroif).

Ook in mijn familieverhaal was er een moment dat ik weloverwogen een IS HET NOU EENS AFGELOPEN-email naar iemand stuurde.

Die geef ik hier, compleet met de eronder hangende aanloopmails.

Ik haal de namen er weer uit en vervang door neef, nicht enzo:

Onderwerp: Mikadoen met het nijlpaard op de bank.

Beste Neef,

Deze mail is gericht aan je vrouw, mijn Nicht.

[De foto was bedoeld hem de kans te geven niet te lezen wat ik haar schrijf, een poging om voorzichtig om te gaan met het gegeven dat ze maar een mailadres hebben)

Parnassia, de dag erna, 9-11-’09                                         

Beste Nicht,

Aan het eind van de ochtend, onderweg naar het strand, kwam opeens de pure woede door in reactie op je laatste actie waarvan ik hoorde.
HOE DURF JE?!?!?!?!

Ik hoorde van mijn vader dat jij tegen tante Jetje hebt verteld over mijn spontane uitbarsting richting je man.
(Even het geheugen opfrissen? De opmerking die hij maakte was ‘waarom is dat nou
nog nodig, zo’n gay parade in Amsterdam?’.   Waarop ik, ook tot mijn eigen schrik,
uitbarstte in: OMDAT ZE IN IRAN JOCHIES VAN  16 OPHANGEN. GVD, DAAROM!!!!!)

Ondanks het feit dat ik daarna zeer heb geprobeerd tot een gesprek te komen, en jullie daarna nog per email heb benaderd om in gesprek te raken,
presteer je het om je negatief over mij uit te laten tegen tante Jetje. En dan ook nog zo onduidelijk dat die tante de hele nacht heeft wakker gelegen, omdat ze dacht dat mijn woede wel weer tegen haar zou zijn gericht. (Dat hoorde ik van mijn vader).
Nogmaals: HOE DURF JE?!?!?!?!

Toen ik jou vertelde met welk probleem ik al zo’n 15 jaar worstel, dat was op de avond van de laatste verjaardag van mijn moeder, werd mij uit ook duidelijk dat jij er belang bij hebt dat mijn probleem niet wordt opgelost.
Kortom, je bent onderdeel geworden van mijn nijlpaard. (Het barst trouwens van de nijlpaarden in onze familie).

Laatst heb ik je een heel ingenieuze email gestuurd, die bedoeld was om je de kans te geven tegen je man te vertellen waarover ik het in godsnaam toch had.
Mijn jongste broer deed er in een nachtelijke opwelling nog een schepje bovenop, zeg maar vanuit het collectieve onderbewustzijn.
De enige reactie was het verzoek van je man toch vooral te stoppen met communiceren. (Waarbij hij het overigens niet kon laten om nog eens te herhalen dat volgens hem “die
polonaise bij jou in die gracht ” bijdraagt aan het ophangen van jongetjes in Iran).

Als jij ook was gestopt met communiceren was het misschien nog goed afgelopen, maar nu je me zwart maakt bij de laatste die jij daarmee moet lastig vallen, ben je voor mij te ver over mijn grens gegaan.

Ik begrijp dat je niet meewerkt aan de oplossing van mijn probleem.
Ik begrijp zelfs dat je het tegenwerkt (de angst is groot),
Maar er zijn grenzen aan wat ik kan verdragen. Of misschien zelfs aan wat ik wil verdragen.
Mijn broers en zus en ik leven al decennia onder de terreur van afkeurende blikken en we worden door weer een andere tante (hoorde ik toevallig gisteren van mijn zus, die het weer hoorde van een andere nicht [ook al een slachtoffer van de handtastelijkheid van die oom trouwens] gezien als ‘ontaarde kinderen’ omdat we de verjaardagen van onze ouders meden
Nogmaals, dat ook jij mij zwart maakt, was de druppel.
Mijn behoedzaamheid jegens jou is op.
Ik wil dat je jouw aandeel in de geheimhouding opheft, zodat je geen belang meer hebt in het tegenhouden van de oplossing van mijn probleem.
Ik zet je voor het blok: gelieve jouw mikadostokje zo voorzichtig mogelijk uit het spel te halen.
Ik wens je sterkte.
Ben bereid tot een gesprek.

Groet,

hans

cc aan mijn vaste meelezers, voor de gelegenheid uitgebreid met een aantal gastlezers. Dit om de mogelijke indruk weg te nemen dat ik een geïsoleerde gek ben. Elk van de cc ontvangers weten waarover dit gaat, en de meesten kunnen het goed met me vinden
en volgen met belangstelling mijn vorderingen op het levenspad.

NB1
De nijlpaarden zijn weggelopen uit het boek dat mijn zus me laatst noemde en waaruit ik laatst een stukje heb overgetypt.
De titel is Een Nijlpaard in Huis, geschreven door Tommy Hellsten.
Hier is een stukje uit zijn voorwoord:

“Dit boek is geschreven voor het kind, voor het kind dat in ons woont en het kind dat buiten ons staat.
 Het is geschreven voor de mensen die zich niet goed voelen en eigenlijk niet weten waarom.
 Ik probeer in dit boek iets ter sprake te brengen waarover in het algemeen wordt gezwegen.
 Ik begeef mij in de wereld van het kind, daar waar het zich niet goed voelen zijn oorsprong vindt.
 k wend mij tot de mensen die opgegroeid zijn in huisgezinnen waarin het ouderschap om de een
 of andere reden geheel of gedeeltelijk is verdwenen. Ik richt mij vooral tot de volwassen kinderen van
 alcoholisten, maar ook tot degenen wiens kinderdom is verstoord door bekrompen godsdienstigheid,
 werkverslaving, incest, mishandeling of materialisme in het gezin.”

NB 2
Voor het geval mijn email over Whiplash zoek is geraakt, hij staat hieronder:

Date: Mon, 12 Oct 2009
To: Neef en Nicht
From: Hans van der Gugten
Subject: Fwd: Re: Lof der onverschilligheid/Opium van het volk / wat heeft whiplash met je opvoeding te maken?
Cc: mijn Zus

hoi Nicht,

Zoals je weet kan ik nogal eens schokkend uit de hoek komen.
Misschien is dit er wel weer een voorbeeld van.

Dat is tenminste wat ik zelf dacht toen opeens het idee opkwam om je te laten delen in de informatie die me laatst aan je deed denken.
Verklaar me nader.
Ja dat is goed.

Ik ben me momenteel nogal aan het verdiepen in trauma, het ontstaan, de gevolgen ervan en manieren van oplossen.

Ik dacht aan je, toen ik las dat ook whiplash een van de mogelijke fysieke symptomen is van niet opgelost trauma.

Er is sowieso een verrassend lange lijst van lichamelijke klachten waarvan trauma de oorzaak kan zijn.
Zoals het in mijn familie van moeders kant nogal voorkomende schildkliergedoe (mijn moeder, jouw moeder, tante Jetje, tante Lies, mijn zus, ikzelf en waarschijnlijk nog wel een paar generaties terug).

Hier is de lijst waarin ik die wiplash vond (afgezien van in het onvolprezen boek van Peter Levine, De Tijger Ontwaakt, waarvan ik vind dat de hele mensheid het zou moeten lezen):

Ziekten

Waar een trauma soms aan ten grondslag ligt zijn: conversie, hysterie, fibriomyalgie, burnout, chronische moeheid, migraine, whiplash, aangezichtspijnen, tics, phantoom pijnen, slaapstoornissen, endocriene en immuun regulaties, adhd, add, depressies, angsten.

Een trauma kan ook een overgenomen trauma zijn uit een familie. B.v. je voelt je steeds opgejaagd, maar je moeder en grootmoeder hebben dit ook. Of je bent steeds bezorgd om anderen. Of je voelt je zo vervreemd.
Uit een familie opstelling zou kunnen blijken, waar dat mee te maken heeft..

Er zijn pijnen die van de ene generatie op de ander overgaan. Sommige families zijn erg gevoelig voor bepaalde aandoeningen.
 Ook dan kunt u van deze therapie profijt hebben.

( Van hier: http://www.traumatherapie-amsterdam.nl/klachten-symptomen-traumatherapie.htm )

Trouwens, wat vonden jullie van dat VPRO filmpje dat ik jullie stuurde nadat ik zo boos was geworden over Neef’s casual opmerking “Wat heb dat nou voor nodig, zo’n Gay Parade”?

(Natuurlijk is mijn gedrag, zoals Peter Levine het noemt een her-enscenering van mijn traumatishe ervaring
 dat homo’s door mijn opvoedomgeving uiterst schamper werden afgedaan als, ja als wat eigenlijk,  terwijl ik ook jongetjes wel leuk vond, want als dat voor mij neutraal zou zijn zou ik niet over opgehangen homootjes in Iran beginnen te schreeuwen, dan zou je zo’n opmerking gewoon negeren).

Vond je het interview met Dick Pels niet inspirerend?

Groet,

hans

NB Ik stuur een kopietje aan mijn zus, want die laat ik steeds meelezen met wat ik ontdek over trauma enzo.

===========================================

To: Neef en Nicht
From: Hans van der Gugten
Subject: Re: Lof der    onverschilligheid/Opium van het volk
At 14:13 20-8-2009, Hans van der Gugten wrote:

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1156591

(Drie dode links weggelaten)

Hoi,

ff snel.

ik zag deze boekbespreking en dacht die wil ik aan Neef en Nicht laten zien.
Vooral in reaktie op de opmerking je bent wel een echte Amsterdammer geworden.
Voor mij is bet breder, dankzij ook Rijnsburgers als Spinoza, en Oegstgeestenaars als Descartes

In haast,

hans

Nawoord, vers van de pers.

De laatste tijd ben ik heel veel bezig met te onderzoeken wat er zoal al bekend is over trauma en het oplossen ervan.
En vooral op zoek naar antwoorden op de vraag waarom wij mensen onszelf zo boycotten.
Afijn, dan komen onze drie hersennivoos langs, het reptielenbrein (instinctief), het zoogdierenbrein (emotioneel) en het menselijk brein (rationeel).
Vanmorgen had ik opeens een helder beeld.
Als je trauma vergelijkt met een splinter krijg je dit:
Als een splinter door onze huid dringt, weten we instinctief dat die er zo snel mogelijk weer uit moet, geen twijfel mogelijk.
Ook al is totaal duidelijk dat de verwijdering van die splinter weer pijn zal doen.
Ongrijpbare mentale verwondingen die we vaak in eerste instantie wegstoppen door in de doodligstand te gaan (freeze) zien we vaak pas na lange tijd weer onder ogen. Heel vaak noodgedwongen, omdat we allerlei klachten hebben ontwikkelt om de aandacht van die
oude wonden af te leiden.
Het rationele brein, onze intelligentie, keert zich dan tegen ons instinctieve weten.
Ach, laat maar zitten, als je het eruit haalt doet het weer zeer. Dat klopt,
maar de prijs van een niet verwijderde splinter is dat het gaat zweren.
Amen.
Aum.